به گزارش پایروس به نقل از اکوایران، ابراهیم رئیسی ماه فوریه، اولین رئیس جمهور ایران بود که در ۲۰ سال گذشته که به پکن سفر کرد. رئیسی در طول سفر سه روزه اش ۲۰ پیمان و توافقنامه با چین امضا کرد و بدین طریق روابط بین پکن و تهران را تعمیق بخشید و در عین حال عزم تهران برای مقاومت در برابر دشمن و رقیب مشترک یعنی غرب را ترسیم کرد.در همین راستا گروهی از تحلیلگران نوشتند که استراتژی دفاعی کنونی واشنگتن نمی تواند تعامل رو به رشد ایران و چین را توجیه کند.
پازل گم شده استراتژی واشنگتن
به نوشته اقتصادنیوز، نشریه هیل در این باب مدعی شد، دولت بایدن باید استراتژی تکمیلی دفاع ملی ۲۰۲۲ (NDS) را منتشر کند، دستور العملی که در چارچوبش به شکلی خاص بر همکاری میان پکن و تهران تاکید شده. احیای این سیاست، اداره ها و سازمان‌های دولتی ایالات متحده را قادر می‌سازد تا به چالش‌های متغیر امنیت ملی بپردازند. همانطور که گروهی از ناظران باور دارند، استراتژی دفاع ملی واشنگتن در توصیف چین درگیر محدودیت هایی و «چالش سرعتی» است. بدین معنا که در این چارت این دو ادعا مطرح است؛ نخست چین به واسطه سبقت از آمریکا نوعی تهدیدی وجودی است. دوم: در کادری جداگانه از نام ایران به‌عنوان «تهدید مداوم» یاد شده است. از همین منظر چین به عنوان تنها کشوری یاد می شود که هم قصد دارد نظم بین المللی را تغییر دهد و هم به طور فزاینده ای دارای قدرت اقتصادی، دیپلماتیک، نظامی و تکنولوژیکی برای انجام چنین فعلی هست.
همزمان این ادعا مطرح است که ایران در چارچوب نبرد نیابتی و همچنین تلاشش برای پیشرفت برنامه هسته ای اش به چالش در برابر نظم حاکم بر منطقه پرداخته است. اما پازل گم شده این است که چگونه این دو بازیگر ( تهران و پکن) به همکاری شان ادامه می دهند و تعاملشان به چه شکل محاسبات یکپارچه بازدارندگی را تحت تاثیر قرار می دهد.جداسازی «چالش سرعت» از پیوندهایش با ایران نه تنها نادیده گرفته شده، بلکه چگونگی تاثیر همکاری دوجانبه چین و ایران بر منافع اقتصادی و امنیت جهانی ایالات متحده نیز مسکوت باقی مانده است. همکاری چندین ساله اقتصادی چین و ایران و همچنین نقش پکن جهت تنش زدایی میان تهران و ریاض، از جمله گزاره هایی است که واشنگتن باید بر روی آن متمرکز شود.
