پیمان قطب جنوب در ۱ دسامبر ۱۹۵۹ در واشنگتن توسط ۱۲ کشوری که دانشمندان آنها در سال بین المللی ژئوفیزیک (IGY) 1957-1958 در قطب جنوب و اطراف آن فعال بودند، امضا شد. این معاهده «کلیه فعالیت‌های مرتبط با منابع معدنی، به غیر از تحقیقات علمی» را ممنوع می‌کند. تعداد کل طرفین معاهده اکنون ۵۷ نفر است.

کشورهایی که ادعای تاریخی نسبت به جنوبی ترین توده زمین دارند:

بریتانیا: قلمرو قطب جنوب بریتانیا (BAT) قدیمی ترین ادعای سرزمینی است که از طریق نامه های ثبت اختراع وابسته به جزیره فالکلند به سال ۱۹۰۸ بازمی گردد. این ادعا تا حدی با ادعاهای آرژانتین و شیلی همپوشانی دارد.

آرژانتین: ادعای آن به سال ۱۹۴۶ برمی گردد و بر اساس حضورش در پایگاهی در جزیره لوری در جزایر اورکنی جنوبی از سال ۱۹۰۴ بنا شده است.

شیلی: قلمرو قطب جنوب شیلی (CAT) در نوامبر ۱۹۴۰ تأسیس شد. ادعای آن بر اساس اسناد تاریخی مربوط به امپراتوری اسپانیا است.

فرانسه: ادعای تاریخی مربوط به سال ۱۹۳۸ بر اساس اکتشافات سال ۱۸۴۰ توسط کاشف فرانسوی ژول دومون دورویل صورت گرفت.

نیوزلند: منطقه آن در اصل بخشی از ادعاهای بریتانیا در قطب جنوب بود و در سال ۱۹۲۳ به دنبال یک دستور در شورای بریتانیا که برای دولت بخش وابستگی راس ارائه می‌کرد، رسمیت یافت.

نروژ: ادعای سال ۱۹۳۹ برای سرزمین Dronning Maud بر اساس اکتشاف اولیه در منطقه ساحلی بود.

استرالیا: قلمرو قطب جنوب استرالیا (AAT) بزرگترین ادعایی است که توسط قانون پذیرش قلمرو قطب جنوب استرالیا در سال ۱۹۳۳ رسمیت یافت.

روسیه و آمریکا چطور؟

ایالات متحده و روسیه (در آن زمان اتحاد جماهیر شوروی) هرکدام این حق را برای خود محفوظ می‌دارند که در آینده بدون شناخت ادعای دیگران، ادعایی داشته باشند.

واشنگتن سه ایستگاه تحقیقاتی در طول سال دارد.

مسکو دارای ۱۰ ایستگاه تحقیقاتی در قطب جنوب است: پنج تأسیسات در تمام طول سال و پنج ایستگاه فصلی. آنها برای مشاهدات محیطی و آب و هوا، مطالعات آب ساحلی و یخ دریا، تحقیقاتی که شدت تابش کیهانی، نوسانات لرزه ای لیتوسفر و تنوع زیستی را پوشش می دهند، استفاده می شوند.