آخرین باری که صنایع پتروشیمی اروپا فرآوری مواد اولیه را برای تولید محصولات پتروشیمی محدود کردند، به سال ۱۹۷۵ میلادی برمی‌گردد زمانی که منطقه پس از نخستین بحران نفتی هنوز درگیر التیام زخم‌های ناشی از این شرایط بود، حالا نزدیک به نیم قرن بعد، صنعت پتروشیمی در اروپا به حال احتضار افتاده است.

اروپا پیرو نیازش به مصرف مقادیر زیادی فوم، رنگ، رزین و محصولات پلاستیکی دیگر تولید شده در مجتمع‌های پتروشیمی ادامه می‌دهد و تنها کالاهای وارداتی را جایگزین تولیدات بومی می‌کند.

مجتمع‌های پتروشیمی ذاتاً جزو صنایع انرژی‌بر به شمار می‌آیند. در قاره اروپا، قیمت گاز طبیعی حدود پنج برابر گرانتر از ایالات متحده آمریکاست.

اکنون خرید محصول اتیلن، از مواد اولیه تولید پلاستیک در ایالت تگزاس امریکا و ارسال آن به سراسر اقیانوس اطلس برای فرآوری بیشتر در اروپا، ارزان‌تر از تولید این محصول در خانه است و این دقیقاً همان کاری است که شرکت‌های پتروشیمی در اروپا می‌خواهند انجام می‌دهند.

نتیجه این کار از دست دادن فعالیت اقتصادی در اروپا، فرسایش تراز تجاری قاره سبز در زمینه محصولات شیمیایی و سرانجام از دست دادن مشاغل و امنیت انرژی خواهد بود.