این مجموعه در ۱۸ مارس ۲۰۱۴، و پس از سه سال جنگ داخلی در این کشور تأسیس شد و نخستین همکاری فضایی سوریه نیز در سال ۲۰۱۶ با کشور روسیه در حوزه سنجش از دور شکل گرفت اما هنوز منجر به همکاری در بخش‌های مختلف ساخت ماهواره، پرتاب ماهواره، ماهواره‌بر، زیست فضا و… نشده است.

در سال ۲۰۱۸ نیز ایاد الخطیب؛ وزیر ارتباطات و فناوری این کشورگفته بود که سوریه نیز مانند سایر کشورهای عربی درحال ترسیم یک نقشه راه برای حضور در فضاست و به دنبال پرتاب نخستین ماهواره به فضاست اما تاکنون این اتفاق نیفتاده است.

شاید تنها موفقیت سوریه در این زمینه را بتوان حضور محمد احمد فارس؛ فضانورد سوریه‌ای در فضا دانست. وی که دومین فضانورد جهان عرب محسوب می‌شود، به عنوان یک فضانورد تحقیقاتی از طرف روسیه با فضاپیمای سایوزTM-3 در ۲۲ ژوئیه ۱۹۸۷ به عنوان بخشی از نخستین خدمه بازدیدکننده از ایستگاه فضایی مداری میر به فضا پرواز کرد.

محمد احمد فارس؛ تنها فضانورد کشور سوریه

سوریه با توجه به درگیری‌ها و جنگ‌هایی که دارد در کنار موضوع دست و پنجه نرم کردن با توفان‌های گرد و غبار، کاهش منابع آبی به دلیل عدم پرداخت حقابه‌اش از رودخانه‌های مرزی توسط کشورهای بالادست و خشکسالی که این کشور با آن رو‌به‌رو شده است، نیاز مبرمی به استفاده از تصاویر ماهواره‌ای قوی دارد و به نظر می‌رسد که حضور در فضا برای این کشور اجتناب‌ناپذیر است.

قطعاً کشوری که هنوز گام‌های اولیه را نیز برای حضور در فضا برنداشته است، برای اینکه شتاب بیشتری به برنامه‌های خود بدهد، نیازمند کمک گرفتن از کشورهایی است که تجربه خوبی در این زمینه دارد. با توجه به روابط خوب میان ایران و سوریه و تجربه موفقی که جمهوری اسلامی ایران در عرصه فضا داشته است، ایران شریک فضایی مناسبی برای روسیه در بخش‌های مختلفی ازجمله ساخت ماهواره، استفاده از تصاویر ماهواره‌ای، پرتاب ماهواره و… خواهد بود؛ به‌ویژه در بخش پرتاب ماهواره، پایگاه چابهار در کشور ما آخرین مراحل تکمیل خود را پیش سر می‌گذارد و افتتاح این پایگاه با توجه به مزیت مسافت و قیمت پایین‌تر پرتاب می‌تواند اتفاق خوبی برای همه کشورهای همسایه ازجمله سوریه باشد تا بتوانند ماهواره‌های خود را با قیمتی پایین‌تر از کشورهای صاحب‌نام در این حوزه و با ضریب اطمینان بالا به مدارات مختلف زمین تزریق کنند.