به گزارش پایروس به نقل از کرادل، چند سالی است که موضوع اتصال شبکه ریلی کشورهای منطقه به یکدیگر و تکمیل حلقه‌‌های مفقوده کریدورهای ترانزیتی، به یکی از بحث‌های داغ بین کشورهای منطقه به خصوص ایران، عراق، روسیه و سوریه تبدیل شده است.
موقعیت استراتژیک و منحصر به فرد کشورمان که هم از شمال به کشورهای آسیای میانه و روسیه متصل است و از سوی دیگر به خلیج فارس و آب‌های آزاد در ساحل دریای عمان دسترسی دارد، موجب شده است به نوعی کشورمان در مرکز توسعه کریدورهای گوناگون بین المللی قرار گیرد.
به گزارش کردال، هالفورد جان مکیندر، یکی از تئوریستین‌های برجسته معاصر انگلیس در حوزه ژئوپلیتیک، در سال ۱۹۰۴ در مقاله ای با عنوان «محور تاریخی ژئوپلیتیک» به موضوع اهمیت ژئوپلیتیک اتصال زمینی کشورها به یکدیگر پرداخته است.
مکیندر معتقد است که توسعه فنآوری حمل و نقل نظیر و توسعه خطوط ریلی، تعادل قدرت در فضای بین الملل را دستخوش تغییر کرده زیرا یک کشور یا گروهی از کشورهای قدرتمند می توانند همراستا با توسعه مسیرهای حمل و نقل حوزه نفوذ خود را گسترش دهند.
به طور کلی همین شکل گیری اتحادیه اروپا یا کشورهای گروه بریکس، با هدف توسعه ارتباطات بین کشورهای عضو انجام شده است. این مسئله از یک طرف برای اقتصادهای کشورهای عضو اثر مثبت به همراه دارد و از سوی دیگر احتمال بروز تنش بین آنها را هم کاهش می دهد.
با در نظر گرفتن منافع و مزایای مشترک در تقویت روابط بین کشور، شاهد افزایش قابل توجه هزینه تنش‌زایی برای آنها هستیم. در نتیجه تقویت روابط میان چند کشور خاص، برای کل منطقه ای که این کشورها در آن قرار دارند تبعات مثبت به همراه دارد.
بنابراین نیابد توسعه زیر ساخت‌ها بین کشورهای مختلف را فقط از منظر اقتصادی مورد توجه قرار دارد و باید آورده‌های ژئوپلیتیک نیز در این مسیر مد نظر قرار بگیرند.
در جولای سال ۲۰۱۸، سعید رسولی، مدیرعامل وقت شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران، از تمایل کشور ایران برای ایجاد یک خط ریلی برای اتصال خلیج فارس به دریای مدیترانه در قالب خط ریلی ایران- عراق- سوریه کفته بود؛ این پروژه از ساحل بندر امام خمینی و با عبور از بصره، گذرگاه البوکمال در مرز سوریه و عراق و نهایتا به لاذقیه سوریه در ساحل مدیترانه طول خواهد داشت.
