فرنوش مظفری در پاسخ به اینکه زنان چطور می‌توانند در توسعۀ اقتصادی جامعه و خانواده مؤثر باشند؟ به خبرنگار پایگاه خبری پایروس گفت: «به نظر بنده، در درجۀ اول دولت و کل جامعه باید از بانوان ما حمایت کنند. اتاق‌های بازرگانی، مراکز صنعتی، مراکز تجاری، مراکز اقتصادی و به‌طور کلی دولت باید از بانوان ما حمایت کنند و زمینه و بستر را برای فعالیت‌های اقتصادی بانوان فراهم سازند. بانوان ما هم اول از همه باید دانش خودشان را بالا ببرند. یکی از مشکلات جامعۀ ما این است که دانش در جامعۀ ما به‌خصوص در قشر زنان و بانوان ما خیلی فراگیر و همه‌گیر نیست. یعنی؛ دانش‌هایی که بانوان ما دارند معمولاً در سطح مشاغل خانگی است و بانوانی که صرفاً در زمینۀ اقتصادی فعالیت می‌کنند، دانش و تخصص آنها تخصص تجاری و اقتصادی نیست. همکاران ما بارها در کنار ما فعالیت می‌کنند اما تخصص آن فعالیت را ندارند و به‌ صورت تجربی آموزش دیده‌اند.
بانوان ما باید به فکر یادگیری علومی که مربوط به شاخۀ فعالیت‌شان است باشند و با توجه به آن زمینه علم خود را بالا ببرند و تجربه کسب کنند. اگر بانوان ما بتوانند در زمینۀ تخصصی که دارند علم و دانش خودشان را افزایش دهند، ما می‌توانیم به بانوان اعتماد کنیم که مثلاً در این زمینه خاص، فعالیت داشته باشند و فعالیت‌شان مفید واقع شود.»
مظفری در پاسخ به اینکه در حال حاضر تعداد زیادی از بانوان ما در بیرون از خانه شاغل هستند، آیا این امر در تربیت فرزندان تأثیر داشته باشد؟ افزود: «صددرصد تأثیرگذار است. چون رُکن اساسی یک جامعه، خانواده است. بانویی در زمینه اقتصادی و فرهنگی موفق است که اول خانواده‌اش را حفظ کند. اگر ما برای به‌دست آوردن یک موفقیتی، بزرگ‌ترین موفقیت زندگی‌مان را از دست بدهیم به نظر شما آیا درست است؟! آیا پیروزی محسوب می‌شود؟ صددرصد در وهلۀ اول بانوان ما باید کانون خانواده‌شان را با برنامه‌ریزی و مدیریت خود بانوان حفظ کنند.
به عنوان مثال، من از ۱۸ سالگی شاغل شدم و به محض این‌که دیپلم گرفتم و در دانشگاه قبول شدم وارد بازار آزاد و فضای آزاد تجاری شدم. یک مزون عروس زدم و زمانی که جواز کسب خودم را گرفتم، اتحادیه به من گفت: «خانم مظفری شما جوان‌ترین بانویی هستید که ما برای او جواز کسب صادر کردیم.» بعد از چند سال ازدواج کردم و توانستم برنامه‌ریزی خوبی داشته باشم که هم کانون خانواده‌ام را حفظ کنم، هم در کنار آن شغل خودم را داشته باشم. فکر می‌کنم این مدیریت فقط و فقط از پسِ زنان ما و با همکاری آقایان برمی‌آید. باید حتماً در این زمینه برنامه‌ریزی وجود داشته باشد.»
فرنوش مظفری به بهانه برخی از جوانان، برای دوری از فرزندآوری اشاره کرد و ادامه داد: «اشتغال نمی‌تواند، مانع فرزندآوری شود و این امر اصلاً برای من قابل قبول نیست. بنده فعالیت‌های فشرده خودم را مثال زدم، ضمن اینکه در حال حاضر نمایندۀ آژانس همکاری «اوراسیا» هم هستم و به همه اموراتم می‌رسم. پس این امر برای من این قابل توجیه نیست. فکر می‌کنم جوانان ما الان کمی توقع‌شان بالا رفته است. انتظار دارند که همۀ شرایط برای آنها فراهم باشد. یعنی بچه‌های خودم را می‌گویم؛ انتظار دارند شرایط شغلی و شرایط مالی برایشان فراهم شود و همۀ بسترها آماده باشد. در واقع خیلی اهل تلاش و کوشش و به‌دست آوردن نیستند. فقط منتظر آن لقمۀ آماده‌ای هستند که دست بگیرند و استفاده کنند!
درست است که شرایط جامعه سخت شده شرایط ازدواج سخت شده و درآمدها به‌ هرحال کفاف خانواده را نمی‌دهد، تا حد زیادی حق با جوانان بوده و همۀ اینها درست است اما اگر که برنامه‌ریزی باشد و به نظر من اگر همکاری زوجین باشد و در کنار همه اینها سطح آگاهی عمومی بالا برود، قطعاً جوانان ما به این نتیجه می‌رسند که باید کانون خانواده‌شان را حفظ کنند، حتماً با مدیریت بچه‌دار شوند و با مدیریت زندگی‌شان را به‌ نحو احسن بچرخانند.»
مظفری در پاسخ به اینکه یک بانو چگونه می‌تواند هم به اقتصاد خانواده کمک کند و هم به فرزندآوری و بحث تربیت بچه برسد؟ گفت: «بانوان ما باید شغل‌هایی را انتخاب کنند که بنا به شرایط و موقعیت خانواده‌شان بتوانند از پسِ آن شغل برآیند. بعضی از خانواده‌ها هستند که هم پدر و مادر زن و مرد، در این زمینه همکاری می‌کنند و خانم می‌تواند در کار تجاری وارد شود و حتی در طول سال دو یا سه سفر خارج از کشور هم داشته باشد اما بعضی از خانواده‌ها هستند که به دلایل گوناگون، همکاری پدر و مادرشان را ندارند و این شرایط فراهم نیست. در این مواقع خودِ خانم باید مدیریت این امر را داشته باشد. یعنی اول به‌عنوان انتخاب شغل، شغلی را انتخاب کند که به خانواده‌اش آسیب نرسد. بعضی از خانم‌ها هستند که مشاغل خانگی را انجام می‌دهند، کنار خانواده‌شان هستند، منبع درآمدی دارند، به اقتصاد کمک می‌کنند و حتی به صادرات هم نقش دارند. در مقابل، بعضی از خانم‌ها هم هستند که حتی از صبح تا شب بیرون کار می‌کنند اما خیلی نتیجه‌بخش نیست و به همه‌چیز آسیب می‌رسد.
پس، بانوان ابتدا باید شرایط خودشان را در نظر بگیرند و با همکاری همسرشان بتوانند برنامه‌ریزی داشته باشند و سپس بر اساس تفاهم با هم شغل مناسب را ایجاد و یا انتخاب کنند.»