پایگاخبری پایروس ،مستأجران ایران بی پناه ترین قشر جامعه هستند که هیچ حمایتی از آنها نمی‌شود، حتی قانون هم آنها فراموش کرده است ودرشرایط سختی قرار دارند.

حتی نشریه مستقلی که با نام مستأجران باشد و مطالبات مستأجران را دنبال کند، هنوز وجود ندارد.

بر خلاف اکثر قریب به اتفاق کشورهای جهان که فقط قانون و دادگاه می‌تواند حکم به جابجایی خانواده های مستاجر بدهد، آنهم با دلایل و مستندات قانونی، اما در ایران هنوز آوارگی مستاجر حق مسلم صاحبخانه ها است و اصلا نیازی به هیچ مدرکی هم نیست. بدتر آنکه تمام هزینه این این تصمیم بعهده مستاجر است. مستاجر باید هزینه آوارگی خود و تصمیم صاحبخانه را هم بپردازد.

ما در بحث قانونگذاری با جنگلی بی انتها  از قوانین، تبصره ها و مواد قانونی مواجه هستیم. اما در بحث قانونگذاری مسکن مطلقا هیچ قانونی نیست و هر کس هر طور دلش بخواهد قیمت تعیین می کند. بدون هیچ محدودیتی. حتی اگر از صددرصد درآمد مستاجران بیشتر باشد.

در دستگاه عریض و طویل قضایی حتی یک بند قانونی برای دفاع از حقوق مستأجران وجود ندارد و کارمندان عادی و دون پایه شوراهای حل اختلاف هم می‌توانند مصوبات سران قوا را در خصوص سقف افزایش اجاره بها را نقض کنند.

از نظر قانونگذاران مسکن متری یک میلیارد دلار هم گرانفروشی نیست. اما پفک هم تعزیر دارد و هم قیمت.

ملاکین دردسر ساز تاریخ معاصر خودسرانه ترین رفتارها را دارند. آنها خودشان و منافع شأن را هم از قانون مستثنی کرده اند.

اکثر مردم معتقدند نظام مالک و مستأجری از نظام ارباب و رعیتی ظالمانه تر است. سهم ارباب از زمینهای دیم یک پنجم و سهم آنها از محصول زمینهای آبی یک سوم بود. اما سهم صاحبخانه بیش از صددرصد. ما در اصلاح ساختارهای اجتماعی با شکست مواجه شده ایم.
ما با استعمار و استثمار شدید مستأجران در سایه نبود قانون مواجه هستیم.

برخی کم کاری ها در تصویب قوانین مرتبط با مستأجران عمدی است.

اکنون مستأجران برای تامین اجاره مجبور به کاستن از غذای کودکان خود هستند.

✍مجید گودرزی